Gdybym.

Gdybym kiedykolwiek mogła wrócić, gdyby Ktoś dał mi możliwość cofnięcia się w czasie, zrobiłabym to natychmiast. Bez chwili wahania. Ale nie wróciłabym do października zeszłego roku, ani nawet listopada, aby nie wplątać się w destruktywny związek, przez który zniszczyłam relacje z bliskimi mi ludźmi. Nie powróciłabym też do kwietnia, lutego, czy września trzeciej klasy liceum, żeby uczyć się więcej i bez problemów dostać się na farmację. I nie do lipca, żeby nie narobić sobie tak zwanej megalipy zarówno w domu, jak i wśród jeszcze wtedy przyjaciół. Nie cofnęłabym się także do początku drugiej klasy liceum, by nie imprezować do upadłego praktycznie co sobotę. Ani do lutego w pierwszej klasie, by uniknąć mojej wielkiej i tragicznej Miłości Bez Wzajemności. Nie do grudnia 2007, zwanego w mojej prywatnej historii początkiem okresu plastycyzmu. Nie do początku liceum. Nie do pierwszego zawodu miłosnego. Nie do pierwszego kieliszka wódki, bierzmowania, KSM-u i mnóstwa innych ważnych sytuacji i decyzji. I nie do wszystkich momentów, kiedy drogi moje i ważnych dla mnie osób, rozchodziły się z mniejszym lub większym hukiem, przeważnie z mojej winy. Nie.

Gdybym tylko mogła, a wiem, że jest to niemożliwe, cofnęłabym się do 16 sierpnia 2006 roku.

Po co? 

Po to, by nie zamknąć się w szczelnej skorupie, której teraz nie potrafię już rozbić.
Bo od zamknięcia wszystko się zaczęło.

Dwie.

Z jednej strony kwestia sprzeczności.

Idę do biblioteki, zdać książki, wracam z trzema nowymi, na przeczytanie których i tak nie mam czasu. Teoretycznie. W praktyce, jestem już poza połową pierwszej.

Zresztą śmieszna sytuacja w tej bibliotece. Idę do biurka, żeby wypożyczyć, pani bibliotekarka wbija książki w komputer, bierze do rąk trzecią i nawiązuje się taki oto dialog:

Bibliotekarka: O, ta to pewnie dla młodszej siostry ?

Ja: Yyyy... nie ta też dla mnie.

B: Ojej, patrząc na dwie pierwsze pozycje, ta wydała mi się za mało poważna, no w sensie że dla nastolatek. Ale każdy czyta to, co lubi, prawda ?

J: Taak, chyba tak...

I tak to właśnie że mną jest, buszuję po półkach z dobrą literaturą polską, dla poważnych dorosłych ludzi, by przy dziale młodzieżowym z entuzjazmem rzucić się na książkę, którą bardzo chciałam przeczytać jak miałam te 14, czy 15 lat. Niby chcę być dorosła, ale jednak trudno rozstać się z dzieciństwem..

Kupuję spodnie, które cholernie mi się podobają i są inne niż zwykle dżinsy widywane na ulicy, kupuję je po to, żeby się wyróżnić, a później dziwię się, że ¾ starszych pań dziwnie się na mnie patrzy.

Mówię, że mam dość brokułów, a koniec końców robię dziś sałatkę zgadnijcie z czego właśnie.

Mam ochotę wprowadzić w życie nieco niecne plany, a koniec końców, zostaję w piątek i sobotę wieczór w domu, bo... bo tak.

Czyli ogólnie rzecz biorąc, ciągle zaprzeczam sama sobie.

Ale z drugiej strony coraz bardziej się ze sobą zgadzam.

Kwestia samoakceptacji.

Już nie jest tak jak w liceum. Musze się ubrać tak i tak, żeby dobrze wyglądać, tego nie założę, bo będą się śmiać, trzeba nałożyć tapetę na twarz bo mam przecież brzydką cerę, a MUSZĘ MUSZĘ MUSZĘ wyglądać dobrze. A teraz to wszystko pierdolę. Tzn., dalej chcę wyglądać dobrze, ale już sama dla siebie, nie dla facetów, nie dla koleżanek z klasy, nie dla ludzi w autobusie. I im bardziej moje podejście jest skierowane na mamtowdupizm, z tym większym zadowoleniem patrzę w lusterko.

Jedna strona, druga strona, dżisasss. Brokuły mają chyba zły wpływa na psychikę.

Pendant la nuit.

Jest 17 październik, feralna data. Godzina 23.30, zostały resztki tplu do nauczenia się i anatomia na wtorek. Lusterko stojące na biurku pozwala przyzwyczaić się do nowej długości włosów, która tym razem nie jest podyktowana chęcią zmian, a zwyczajnym babskim kaprysem. Współczuję moim sąsiadom, od tygodnia katowanym electroclashem, w dodatku dość głośno. Zadziwiam siebie brakiem corocznej jesiennej depresji, tudzież melancholii, wynikającym chyba  z faktu posiadania na telefonie samych energetycznych piosenek, przy których dobrze kręci się dupą idąc na przystanek. Bo teraz kiedy bilet miesięczny został zakupiony, przystanki staną się stałym elementem mojej egzystencji. A przynajmniej od poniedziałku do piątku. A propos telefonu- zalanie go winem fatalnie wpływa na działalność klawiatury- lekcja do zapamiętania na przyszłość. Postanowienie o nie-przeklinaniu umarło po jednym dniu stosowania, aż nie wiadomo czy się śmiać, czy płakać. Myszo-szkoczek ma naprawdę nasrane w swoim ślicznym łepku, gdyż znalazł nowe hobby- wpieprzanie plastiku. Dobrze, że nie kupiłam go jak miałam 16 lat, zamiast szczura, bo wtedy zostałabym zjedzona w pierwszej kolejności. Na dworze zimno, czapka poszła w ruch, zabawne, jeszcze 2 lata temu potrafiłam całą zimę przechodzić bez czapki, bo przecież to był taaaki obciach, c’nie ? Zmiany są jednak dobre, a poznawanie ludzi fascynujące. Tęsknota z kolei jest do dupy. Wiem, Ameryki nie odkryłam. Odkrywam za to masę innych rzeczy.

I cholera, muszę w końcu zrobić zielnik.

Bon nuit.

Again & again.

Czy jeśli napiszę, że mam dość tych ciągłych zmian, sytuacji, gdy rzeczywistość robi mnie w chuja, a ja sama mdleję bez wyraźnego powodu, tłukąc okulary (?!) i zostając skazaną na niemodne oprawki (!)do nie wiadomo kiedy (!!!); gdy w jednej chwili wszystko obraca się o 180 stopni i nagle zostaję wśród tego całego zasranego bajzlu całkiem sama; kiedy przestaję ogarniać sprawy wokół mnie i chyba nawet już nie chce ich ogarnąć, bo i po co, przecież jutro i tak się pozmienia; i wreszcie tego, że gdy ja stoję w miejscu wiedząc dokładnie czego chcę, cała reszta jest jedną wielką cholerną chorągiewką na jednym wielkim, pieprzonym wietrze, który przy okazji bajecznie rozwiewa mi włosy i smaga po prawie-że nagich udach- jeśli napisze, że mam tego wszystkiego dosyć do tego stopnia, że po raz kolejny mam ochotę schować się do mysiej dziury, czy będzie to w jakikolwiek sposób nowe i zaskakujące ? Zapewne nie. 

No i dobrze. Nowego mam po dziurki w nosie.