Lublin.

 ***

-         Moim zdaniem wszystko jest w porządku.

-         O, to świetnie. Ale zaraz... skoro nic mi nie jest to dlaczego wciąż bolą mnie stawy ?

-         Nie wiem, nie jestem jasnowidzem. Wiem natomiast, że jesteś zupełnie zdrowa.

-         Aha...

***

-         Dawno się nie widzieliśmy. Jak wzrok ?

-         Świetnie, nie widzę żadnego pogorszenia.

-         Zaraz sprawdzimy. Przeczytaj druga linijkę od dołu.

-         A... F ? Nie, to P... Nie, nie wiem- nie widzę.

-         A teraz ? Z tym szkiełkiem ?

-         A, P, S, D, B.

-         Bardzo dobrze. A tak poza tym będziesz miała nowe okulary.

-         Ale ja widzę idealnie !

-         Ale lewe oko się pogorszyło. O pół dioptrii.

Życie jest pełne paradoksów.

W ogóle, to uwielbiam Lublin. To miasto żyje. To miasto ma styl, duszę, urok. To miasto jest piękne.

Lubię lubelskie sklepy, a w szczególności małe ciucholandy. Lubię lubelskie parki, zwłaszcza Saski. Lubię lubelskich przechodniów, bo oni nie patrzą się z głupawym uśmiechem na moją chustkę. Ja nawet lubelskie autobusy lubię, bo nie spóźniają się jak pieprzone cla i mają miłych panów kierowców, którzy zawsze czekają, gdy widzą jak biegnę.

Jedyne czego nie lubię, to lubelskie czekanie. Na zielone światło, w korkach, u lekarza. Ale w sumie to nie kwestia miasta. Tak samo denerwuje mnie czekanie i lubelskie i zamojskie i chełmskie. Po prostu jestem niecierpliwa.

Tylko skoro to miasto jest dla mnie tak urzekające, dlaczego ciągle się waham ?

______________________________

Najlepszego Kochana.