Wyrwana z rzeczywistości.

   Czuję się jak Jose Arcadio Buendia, kiedy wypowiada swoje znamienite odkrycie „Ziemia jest okrągła jak pomarańcza” (tzn. mogę tylko podejrzewać co czuł w tej właśnie chwili).

   Ale przecież mnóstwo razy słyszałam, że to świetna, wspaniała, genialna, cudowna, boska, zajebista książka. Tak wiele razy, że w końcu zdecydowałam się po nią sięgnąć.

    Tak samo było z tym zespołem. Stykałam się z recenzjami, teledyskami, tekstami piosenek, opisami, że super; last fm co jakiś czas podsuwał mi propozycje zapoznania się z tymże repertuarem. Ja jednak pozostawałam głucha i ślepa. Aż do czasu, kiedy zobaczyłam, że ktoś na last fm’ie tego właśnie słucha i stwierdziłam, że czas wystawić nos spoza polskiego rocka i rodzimej alternatywy (w sumie daleko nie zawędrowałam- ot, do alternatywy brytyjskiej). Poza tym chciałam sprawdzić, czy to to rzeczywiście warte zachwytów jest.

    Z każdym zdaniem historie te coraz bardziej mnie pochłaniały, wciągały, aż przestało istnieć moje ‘teraz, a narodziło się ich ‘kiedyś. 

  Z każdą minutą słuchania, czułam  jakby te dźwięki siedziały we mnie gdzieś głęboko, a teraz ktoś je uwolnił- jakby te wszystkie utwory były pisane dla mnie.

Dla mnie... Dla mnie ? Dla mnie !

    A kiedy połączyłam te dwa nowoodkryte elementy- na 4 godziny odpłynęłam. Nie było mnie dla nikogo. Śmiałam się sama do siebie, krzywiłam, smuciłam, dziwiłam, nie bacząc na dziwnie patrzących ludzi w autobusie, busie, u lekarza. 

Prawie przegapiłam moja kolejkę. 

Prawie przegapiłam końcowy przystanek. 

Prawie zostawiłam siebie między tymi stronami i dźwiękami.

Już dawno nie byłam w takim stanie.

Pełnia szczęścia.