Z motyką na słońce (lub też księżyc).

„Mnie to już całkiem pojebało” – stwierdziłam siedząc na krawężniku pod sklepem w bodajże Poczekajce (śliczna nazwa, swoja drogą), (Kosti właśnie brutalnie wszystko zepsuł uświadamiając mi, że to nie była Poczekajka, tylko Ruda, bez sensu). I miałam rację. Ktoś kogo kolana bolą nawet przy głupiej zmianie pogody nie powinien się wybierać na 50 kilometrowy rajd rowerowy. A jeśli już się wybiera to powinien wziąć pod uwagę, że będzie opóźniał całą grupę i zmuszał do częstego czekania, wlokąc się na bardzo, bardzo szarym końcu. Ach i koniecznie powinien wziąć ze sobą cos przeciwbólowego. Ktoś tak, ale przecież nie ja.
Tylko żebyście sobie nie pomyśleli, że nie było fajnie. Co to, to nie. wleczenie się z Syśkiem ma swój urok. A spotkanie z panem „Dolochowem”, degustatorem trunków, który ma siedemset-letnią piwnicę (to nie żart ta piwnica naprawdę miała sidemset lat, powaga) było niesamowite. Lochy wywarły na mnie wielkie wrażenie i zmusiły do jednej, jakby nie było przydatnej, rzeczy. Maksymalnego powstrzymywania śmiechu.

Zaś wieczorem dowiedziałam się jednej bardzo ważnej rzeczy- aby szlifować mój rzekomy talent, powinnam poświęcić każdą, podkreślam każdą! wolną od nauki chwilę (trzeba zrezygnować z potańcowek, przyjaciół i innych tak niepotrzebnych przecież rzeczy), na pogłębianie wiedzy i pisanie rzecz jasna- przynajmniej tak twierdzi pan Okoń. Chełmscy "literaci" ( cudzysłów również na życzenie Dziedzica) są zabawni.

Skutki dnia dzisiejszego ?
Mama nabija się że mnie nazywając ‘Przewodniczką Peletonu’ i ‘Pseudoliteratką’.
Wiem już co czuje doktor House po zażyciu Vikodinu. Wprawdzie ja zażyłam Ketonal, ale i tak wiem.