Do lustrzanego odbicia.

Kłamiesz, kręcisz, bawisz się. "Jest super, jest super więc o co Ci chodzi ?"
Jest super. Ba, jest zajebiście. Ale Ty i tak wiesz, że się skończy. Że prędzej czy późńiej spadniesz z tego wysokiego stołka, na którym teraz siedzisz, spadniesz i boleśnie stłuczesz sobie dupę.
Ciii. Nie teraz, nie teraz, teraz czas beztroski, na troski przyjdzie czas później.
Przyszedł. W myśl zasady, że jak się pierdoli to po całości, bo jakżeby inaczej. I co teraz zrobisz ? Jak teraz z tego wybrniesz ? Nijak, jak zwykle. Pozwolisz na to, by sytuacja sama jakoś się zrozwiązała. Jakoś. Twoje motto i myśl powszednia. Schowasz głowę w piasek, nie stawiając czoła konsekwensjom. Nie, nie do końca? Noo, czyżby jednak ostatni raz czegoś Cię nauczył ?- niemożliwe. Ale nic to, nie ciesz się, i tak rózowo nie będzie. Było. Czas przeszły. Czas terażniejszy. Szaro. Milion odcieni szarości. Jeden z najmroczniejszych owiewa temat bardzo dla Ciebie drażliwy- studia. Ciekawa, ciekawa jestem, gdzie się dostaniesz z tym swoim żałosnym wynikiem. Zobaczysz, skończysz na PWSZ-cie, ha ha. Sprzątasz. Myślisz, że porządkując świat wokół, uda Ci się uporządkować ten wewnątrz ciebie. Naiwna. Niczego nie uporządkujesz bo Twoim środowiskiem naturalnym jest bałagan, co by nie powiedziec burdel, gdyż brzmi to z lekka dwuznacznie. Żadne z Twoich wymyślonych scenariuszy się nie spełnią. Dalej będzie do dupy. Like always. Ale miej, miej nadzieję. Tego nikt Ci nie może zabrać. I proszę Cię, skończ juz marzyć o tej wielkiej miłości, bo wielkiej miłości nie ma. Nie ma i mnie nie przekonasz. Wielka miłość umarła.
Właściwie muszę Ci powiedziec, że kiedy tak codziennie wieczorem patrzę na Ciebie w lustrze dochodzę do wniosku, że jesteś żałosna. I bardzo, bardzo głupia.
Ale Ty, przeciez doskonale o tym wiesz.
Prawda ?