Autobusowe historie.

Dziewczyna. Na oko tak z szesnaście lat. Czyta książkę. Szybki żuraw na tytuł- „Zmierzch”. Nagle podnosi głowę i obdarowuje mnie pretensjonalnym spojrzeniem. Pewnie to jedna z tych modnych nastolatek, która czyta akurat TĘ książkę, bo akurat TA jest na topie, zaś ja w jej oczach jestem tą niemodną, bo akurat TEJ książki nie czytam. A może to intelektualistka i mol książkowy i jej wzrok jest pretensjonalny i jeszcze pełen ukrytej pogardy, bo ja mam w ręku tylko ulotkę, którą dostałam na ulicy? Równie dobrze, mogły się jej spodobać moje kolczyki z piórek, a swym spojrzeniem próbuje stłumić zazdrość, że ona ma w uszach tylko dwa kamyczki. Och, a może jej wzrok jest tylko odpowiedzią na moją uniesioną brew w pakiecie z leniwym ruchem szczek żujących gumę ?

Chłopczyk. Mały, maksymalnie dziesięciolatek. Umorusana, uradowana buzia i wielkie jabłko w dłoni. Malec co jakiś czas gryzie owoc, a na jego twarz wstępuje jeszcze większy uśmiech. Pewnie właśnie wraca od dziadka, jabłko to prezent na drogę, a uśmiech jest wywołany wspomnieniem niedawnej zabawy w indiańską wioskę. Może to mały złodziej, który zwędził jabłuszko z pobliskiego bazaru, a teraz cieszy się, że grubawa i ospała ekspedientka nawet go nie zauważyła ? Równie dobrze jabłko mogło pierwotnie należeć do drugiego chłopca, siedzącego obok „mojego” łobuza i będącego jego bratem- głodnym bratem. Łobuz wyrwał mu je po pięciominutowej walce i z satysfakcją pałaszuje myśląc, że „ten mały skurwysyn ma za swoje, nie powinien zabierać mu gejmboja dziś rano!”

Staruszek. Nie wiem ile może mieć lat. Dużo- tego jestem pewna. Jest ciepło, a on ma na sobie sweter i kurtkę, na głowie kapelusz. W ręku ściska foliową siatkę z samotną bułką. Fascynuje mnie ta bułka. Hmm, pewnie kupił więcej pieczywa, ale zjadł je z nudów czekając na autobus. Może jedzie do parku karmić gołębie? Równie dobrze bułka mogła być tylko pretekstem do wyjścia z domu, spaceru i przejażdżki autobusem. A może żona wysłała go do jej ulubionej piekarni, on zapomniał portfela i drobniaki wygrzebane z kieszeni kurtki starczyły tylko na bułkę samotną ? A co jeśli sam jest samotny i ta bułka to jedyne na co go stać, z jego skromniutkiej renty ?

Nigdy nie dowiem się jaka naprawdę jest historia tych ludzi. Tych i wielu innych, których codziennie spotykam i mijam.
Odwracam głowę i w brudnej szybie widzę swoje odbicie. Przyglądam mu się uważnie. 

Ciekawa jestem jakie historie tworzą inni patrząc na mnie.